Νίκος Καρούζος, Καίνε τα Ρολόγια

Σκουληκιάζω πλέον ή είμαι θαλερό ναυάγιο;
Δεν το καλοξέρω.
Σαθρότητες του μυαλού με σωρούς αποκαΐδια.
Κι όμως
υπήρχε κάποτε χρόνος αρθρώσιμος κ’ η αντανάκλαση
φοβισμένη καθώς πάντα και τρέμουσα
του φωτός εξορία για λίγο.
Μα να! ο ήλιος φασκιωμένος με ομίχλη χαμουρεύεται
τη νύχτα θα ποζάρει το φεγγάρι
γιαουρτωμένο.
Ζεμάτισμα στο δέρμα κι απειλή
με ξανθό περίστροφο.